Durven aanvallen

Durven aanvallen

Tekst: Peter Ahrens

Vrouwen die in Afghanistan voetballen, nemen risico’s. Vier en een half jaar na de val van de fundamentalistische Taliban zijn er in Kabul alleen al achttien vrouwelijke voetbalteams.
Een kleine patio met daaromheen een hoge muur van leem. Een waslijn die dwars over de binnenplaats hangt. Zo ziet de trainingsplek van het beste vrouwelijke voetbalteam van Afghanistan eruit. De spelers van het Maiwandteam uit de hoofdstad Kabul kunnen hier hoogstens de bal wat heen en weer trappen, meer ruimte is er niet. Een sprintje trekken is onmogelijk, daarvoor is het veld te klein. Toch is dit hun enige kans om buiten te trainen. Het voetbalstadion is voor vrouwenteams verboden terrein, daar kunnen mannen toekijken en dat is niet toegestaan. Vrouwenvoetbal in Afghanistan: dat is ook in het post-Taliban tijdperk alleen in het verborgene mogelijk.
“Wie als vrouw voetbalt, moet moedig zijn”, zegt de 21-jarige Khadija die als teamcaptain verantwoordelijk is voor de organisatie: ze regelt de voetbalshirts, plekken om te slapen bij uitwedstrijden en de dagen en tijden wanneer er getraind wordt. Haar durf blijkt ook uit haar keuze voor de opleiding tot politieagent. Ze volgt haar lessen aan de politie-akademie in het westen van Kabul. Het Maiwandteam mag in de sporthal van de akademie trainen, veilig afgeschermd van mannelijke blikken. Toch wordt ook binnen getraind in broeken tot aan de enkels en lange mouwen en blijft de hoofddoek om. “Westerse kleding dragen zou levensgevaarlijk zijn”, zegt Khadija.

lees het hele verhaal op: http://www.minbuza.nl/isonline/nl/archief/2006/07,Vrouwen-voetballen-in-Afghanistan.html